นิยาย [SF : Magi ] one step closer : Dek-D.com

SF : Magi the labyrinth of magic

Alibaba x harkuryuu

PS : เนื้อเรื่องที่แต่งไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลัก มาจากอิมเมจล้วนๆจ้า

ตัวคุณเป็นเหมือนดังแสงสว่าง ส่วนตัวผมเป็นเพียงแค่ ส่วนเล็กๆในความมืดมิด รอบกายคุณต่างห้อมล้อมไปด้วยผู้

คนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่จงรักภักดีสามารถยอมตายเพื่อคุณได้ หรือ มิตรสหายผู้ที่ไม่เคยคิดทรยศหักหลัง….. มี

หญิงงามมากมายที่พร้อมจะยกดวงใจให้แก่คุณ คงเป็นเพราะ ด้วยฐานะที่เป็นถึงผู้ปกครองของอาณาจักร และ ชื่อเสียง

ในทางที่ดีของคุณละมั้ง?

คิ้วของฮาคุริวตอนนี้แทบจะขมวดติดกันเป็นปม เพราะพยายามทบทวนความจำที่ตนเองได้ยินมา หรือ สระเอ สอ

เสือ สระเอือ อ อ่าง กอ ไก่ มานั่นแหละ แต่ว่าเรียกอย่างหลังคงไม่เหมาะ เอาเป็นว่ามันลอยเข้าหูมาละกัน ^^ (ลอยเข้าหู

บ้านไหนฟระ มาเป็นสิบประโยคเลย -_- ) อย่างเช่น…

“ราชาอาลีบาบา ตัวของพระองค์นั้นทรงเปี่ยมไปด้วยพระเมตตาอันล้นหลามเหลือเกิน .. ทรงสร้างศูนย์รวมคนไร้บ้าน

ให้แก่คนจรจัดอย่างพวกข้าได้พักพิง และยังทรงจัดหาคุณครูมาสอนหนังสือ ทั้งยังสอนการเพาะปลูก การทำ

อุตสาหกรรม การทำอาหาร @#!$^&%#^&&&^%$#@#@(สารพัดการทำ ) โอ้ววว… ชีวิตนี้ข้ายอมเป็น ของท่านแต่

เพียงผู้เดียว ราชาของบัลแบด ราชาของข้า….”

“อืม.. ไอ้คำหลังๆนี่มันแหม่งๆจังแฮะ ฟังแล้วขัดใจน้องริวจังแต่ช่างเถอะ คนหล่อให้อภัย ฮ่ะ ฮา ฮ่า …” ร่างโปรงกอด

อก พูดพึมพำกับตนเอง ก่อนที่ในหัวจะคิดถึงประโยคที่ได้ยินมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

“ต๊ายยยย แกรู้มั้ย? เมื่อวานนะราชาอาลีบาบา มาที่หอนางโลมแห่งนี้ด้วยอ่ะแกร์ คนอ่ะรั๊ยยย หล่อก็หล่อ รวย

ก็รวย น้ำใจก็งาม สุภาพบุรุษอีกต๊ะหาก ถ้าเมื่อวานชั้นไม่ได้รับแขกอิตาแก่อุ้งอ้วนพลุ้ยนะ ป่านี้ชั้นคงเป็น

สนมในวังละหล่ะ โฮะ โฮะ โฮะ”เสียงของนางโลมกึ่งสก๊อยคนแรกพูด ทำให้นางโลมคนที่สองพูดต่อ

“เมื่อวานนะ ฉันได้รินเหล้าให้ราชาอาลีบาบาด้วยแหละ ไม่อยากจะอวด ตอนที่ฉันกำลังรินเหล้านะแก

อ่ะหืม ฉันได้กลิ่นกายของท่านด้วยหล่ะ กลิ่นมันเหมือนให้ความรู้สึกอบอุ่น น่าค้นหา ยิ่งรอยยิ้มของท่านนี่

นะไม่ต้องพูดถึง หัวใจของฉันมันบอก YES!!! เลยหล่ะค่า ” ทันทีที่พูดจบ ตาของนางโลมคนที่สองก็

กลายเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ที่แทบจะถลนออกมานอกตา เพื่อนของนางโลมทั้งสองได้ฟังก็รู้สึกอิจฉา จึงทำการเขก

มะเหงกเพื่อนทั้งสอง โทษฐานที่ทำให้นางอิจฉา และจากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันแต่ในเรื่องของราชาอาลีบาบา ราชาของ

บัลแบด ราชาที่เป็นคนที่ชาวบัลแบดต่างรักใคร่….

ยิ่งคิดฮาคุริวยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ที่นางโลมทั้งสองกับเพื่อนพูดถึงราชาของบัลแบด ร่างโปร่งจึงรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อมุ่ง

สู่ร้านอาหารที่ตนทำงานอยู่ทันที โดยหวังว่าการทำงานจะช่วยให้ตนนั้นลืมเรื่องของใครบางคนออกจากหัว

Hakuryuu Talk

“เห้อออออออ……” ผมถอนหายใจอย่างเศร้าใจ ภายในหัวคิดแต่เรื่องของอาลีบาบา ทั้งๆที่บอกกับตัวเองไว้แล้วว่า

ต้อง ตัดใจ แต่ในหัวดันมีเรื่องของคนคนนี้เต็มไปหมด ให้ตายซิ คุณอาลีบาบาหน่ะมีคู่หมั้นแล้วนะ อีกอย่างนี่มันผ่าน

ไป 1ปีแล้ว ตัวเราก็มีแต่คนคิดว่าตายไปแล้ว สถานะตอนนี้มันไม่ต่างจากคนธรรมดาเลยสักนิด ทำงานที่ร้านอาหารใน

บัลแบดมีตำแหน่งเป็นแค่พ่อครัว ทุกคนในร้านอาหารต่างรู้จักเรา ในชื่อ ‘ริว’ พอมีเพื่อนร่วมงานคนไหนถามว่า ภูมิ

หลังเป็นยังไง เกิดที่ไหน พ่อแม่อยู่ไหน คำตอบที่ทุกคนจะได้รับ คือ

“ผมหน่ะเกิดในชุมชนสลัม พ่อของผมต้องขายอวัยวะเพื่อนำเงินมารักษาแม่ที่ป่วยเป็นโรคลูคีเมีย ฮึก…แม่ของผมหน่ะ

เศร้ามาก ไม่ยอมกินอะไร สามวัน จนทรุด พอผมพาแม่ไปหาหมอก็โดนหมอใจทราม ทำระยำกับร่างกายแม่ของผม ฮึก

กก.. แถมยังหอบเงินหนีอีก ฮึก… แม่ของผมเสียใจมากร้องไห้เหมือนคนบ้าและตรอมใจตายในที่สุด ผมจึงต้องร่อน

เร่อยู่คนเดียวมาตลอด หาเลี้ยงชีพด้วยตัวเอง ที่อ่านออกเขียนได้เพราะผมชอบไปแอบมองเวลาที่คุณครูสอนเด็กเขียน

หนังสืออยู่ตลอดบางครั้งผมก็เคยโดนจับไปขายตัวเหมือนกันนะ ฮึก.. แต่ผมสามารถหนีมาได้..ฮึก คุณอยากจะฟังต่อมั้ย

ว่าชีวีตผมเป็นยังไง ฮึก…” ผมซึ่งแกล้งทำเสียงเศร้าบวกกับสกิลแหลทางใบหน้า คนที่ได้ฟังทุกคนต้องถึงกับร้องไห้

ตามทันที แถมบางคนยังให้เงินผมเลยด้วยซ้ำ บางทีผมน่าจะไปเล่นละครเวทีหรือไปสมัครเป็นดาราน่าจะดีกว่านะเนี่ย

    ถ้าจะถามว่าทำไมถึงมีแต่คนคิดว่าผมตายหน่ะหรอ? อธิบายง่ายๆเลยละกัน แสงสว่างย่อมชนะความมืด ตัวผมที่อยู่ฝ่าย

มืด ย่อมต้องมีสักวันที่ถูกกำจัด แต่ผมไม่ได้ถูกใครฆ่าหรอกนะ ผมฆ่าตัวเองมากกว่า เพราะอะไร หรือ? เพราะอาลีบาบา

ดันไม่ยอมฆ่าผมไง    ดันมาพูดโน้มน้าวพันแปดสารพัดให้ผมมาอยู่ฝ่ายเดียวกับตัวเอง   ผมหน่ะหัวใจอยู่ที่ราชาของบัล

แบดตั้งนานแล้ว (ก็ไม่ได้ออกตัวแรงเท่าไหร่นะ) แต่เพราะสถานะที่แตกต่าง ตัวผมซึ่งอยู่ฝ่ายมืด ส่วนคุณอาลีบาบา ซึ่ง

อยู่ฝ่ายแสงสว่าง แถมเราสองคนยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก ผมรู้ดีว่าผมกับเค้าหน่ะเป็นไปไม่ได้   แต่ผมทนไม่ได้เหมือนกัน

ที่ต้องฆ่าคนที่ผมรักด้วยมือของตัวเอง ผมจึงจงใจให้เหตุการณ์ตอนนั้นดูเหมือนว่า คุณอาลีบาบาแทงผมจนตกลงไปใน

เหวตาย ทั้งที่ความจริงผมใช้เวทย์การควบคุม ควบคุมร่างกายของเค้าให้แทงตัวของผมเอง และหลังจากนั้นคุณอาลีบาบา

ก็กลายเป็นวีรบุรุษ ผู้ที่สามารถเอาชนะองครักษ์แห่งความมืดได้ ทำให้กำลังใจของประชาชนในบัลแบดเพิ่มขึ้น และ

สามารถต่อกรกับความมืดได้สำเร็จโดยมีทุกคนร่วมต่อสู้ด้วย

ทั้งนี้จักรวรรดิเจริดจรัสยังทำสัญญาร่วมกันกับบัลแบด ทำให้บัลแบดกลายประเทศที่สงบสุขไม่มีสงคราม การค้าการ

ขายรุ่งเรือง ประชาชนมีความสุข แฮปปี้กันทั่วหน้า

      ถ้าถามว่า ทำไมผมถึงไม่ตาย ? ตอนแรกก็คิดว่าอยู่ตัวเราเองนั้คงไม่รอดแหง๋ๆ ตอนตกลงไปนี่ภาวนาอย่างเดียวว่า ชาติ

หน้าฉันใดขอให้เกิดมาคู่กับคุณอาลีบาบาด้วยเถิด อยู่บนอยู่ล่างไม่เกี่ยง ถ้าจะดีขออยู่บนดีกว่าอยู่ล่างมันเจ็บ ผมกลัววว

(นี่คือความคิดของคนกำลังจะตกเหวตาย)   และทันใดนั้นก็ตู้ม!! เกิดเป็นโกโก้ครั้น? ไม่ใช่ละต้อง ตู้ม!! และตกลงไปใน

แม่น้ำ ปลาที่อยู่ในแม่น้ำต่างแหวกว่ายหนีหาย จะเหลือก็แต่ปลาไหลตัวนึงที่มันเหมือนจะไม่ตกใจ แถมยังมุดเข้าไปใน

กางเกงอีก และที่เด็ดกว่านั้นคือมันพยายามมุดเข้าไปในกกน. โผ้มมมมมมมม ม่ายยยยย ถึงผมจะซิงแต่ยังไม่อยากถูกปลา

ไหลเปิดซิงน้า T^T    ผมพยายามจะจับปลาไหลที่มันพยายามจะมุดผ่านปราการด่านสุดท้าย แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยจะมี

จึงทุลักทุเลในการดึงปลาไหลออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อทำการดึงปลาไหลได้สำเร็จจึงทำการผูกปลาไหลไว้กับสาหร่าย

โดยทันที (ชาตินี้ข้ากับเอ็งอย่าเจอกันอีกเลย!!) ทันทีที่ผูกปลาไหลเสร็จ ผมรู้สึกว่าบาดแผลเริ่มจางหาย แถมยังสามารถ

หายใจใต้น้ำได้อีก???? นี่มันอะเมซิ่งอะไรกันเนี่ย?? ผมจึงไม่รอช้ารีบว่ายตะเกียกตะกายขึ้นฝั่งด้วยตัวเอง ก่อนที่จะ

หอบหายใจถี่อย่างเหนื่อยอ่อน ผมชะโงกมองตัวเองในแม่น้ำ ทำให้ผมต้องตกตะลึง!!

1. ร่างกายของผมไร้บาดแผล ประหนึ่งเหมือนไม่ได้ทำการสู้รบมาก่อน !!

2. แขนข้างที่เคยขา ด ซึ่งตอนนั้นใส่แขนเทียมไว้ แต่ตอนนี้กลายเป็นแขนจริงๆ!!

3. บาดแผลบนใบหน้าที่มีตั้งแต่เด็กนั้นไม่หลงเหลือร่องรอยใดๆทั้งสิ้น

จะเหลือก็มีเพียงแต่ดวงตาเท่านั้น ที่ข้างนึงนั้นดูเหมือนคนปกติทั่วไป ส่วนอีกข้างนึงนั้นก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ดวงตาที่

น่าเกลียดและน่าชิงชัง….

หลังจากนั้นผมจึงออกเดินทางเพื่อมีชีวิตรอดไปเรื่อย เก็บงำความสงสัยเรื่องบาดแผลที่หายเองได้ไว้ในใจและพยายาม

ไม่คิดถึงมันอีก แน่นอนผมไม่ลืมที่จะซื้อผ้าคาดตาที่มีสีเดียวกับสีผมของตัวเอง ชุดของราชวงศ์ที่เคยใส่ผมได้ทำการเก็บ

มันไว้กับตัวในกระเป๋าอยู่ตลอดและใส่ชุดธรรมดาของชาวบ้านทั่วไป

ผมทำอาชีพอิสระไปเรื่อย ทั้งแบกของ รับจ้าง และสุดท้ายผมจึงเดินทางมาอยู่ในบัลแบด มาทำงานอยู่ร้านอาหาร ใน

ฐานะพ่อครัว ซึ่งตอนนี้ก็อยู่มาได้เดือนนึงแล้ว สำหรับผมชีวิตตอนนี้ถือว่ามีความสุขดี แค่มีชีวิตที่เรียบง่าย

แอบเฝ้ามองคุณอาลีบาบาเวลาที่ลงมาเยี่ยมทุกข์สุขของประชาชน เวลาที่ผมรู้สึกทุกข์ใจผมก็จะมองไปที่ราชวังบัลแบด

อยู่เสมอ

แค่ได้รู้ว่าเค้านั้น กิน อิ่ม นอนหลับอย่างสุขสบาย มีคนที่ดีกว่าผมพร้อมจะอยู่เคียงข้างเขา และได้เห็นเขามีความสุข ซึ่ง

ผมจะมองเขาจากมุมเล็กๆนี้ มีความสุขเล็กๆอยู่ที่มุมๆนี้ก็พอแล้ว J

ผมมองเห็นดาวตก ที่ตกลงมาในค่ำคืนนี้ ผมอยากจะขออะไรอย่างนึงได้มั้ยคุณดาวตก? ผมอยากจะขอให้………..

.
.
.
.
.
.
.

Harkuryuu Talk End

23.50 น.

ณ ร้านอาหาร “BulBald Go inter university”

ตอนนี้ภายในร้านอาหาร เหลือลูกค้าอยู่เพียงแค่คนสองคน เพราะ ร้านนี้จะปิดให้บริการ เวลา 24.00

ภายในหลังร้านกำลังวุ่นวายกันอย่างมากๆ เพราะ..

“ตอง สาม เว้ย!! จ่ายมากันซะดี ฮะ ฮา ฮ่า”

“ขอโทษนะพี่ พอดี น้อง ตอง คิง J”

สิ้นสุดเสียงของร่างโปร่ง พนักงาน ที่ร่วมวงเล่นไพ่ ต่างร้องโอดครวญกัน ที่จะต้องเสียเงินเพิ่ม โดยคนที่หน้าเสียที่สุด

เห็นจะเป็นผู้จัดการร้าน หล่ะนะ

“ไหนบอกไม่ค่อยมีโชคเรื่องการพนันงายยยยยยยย ไหงมาตองแซงหน้ากันเงี้ยอ่ะริวจังงงง L ”

“พอดีมันฟลุ๊คครับพี่ J”

“เชอะ วันนี้เทพีแห่งโชค แค่หลงไปเข้าข้างแกเท่านั้น คอยดูพรุ่งนี้นะ!! เทพีแห่งโชค จะต้องเข้าข้างฉันแน่นอน! เตรียม

ตัวเสียทรัพย์กันถ้วนหน้าได้เลยนะพวกเอ็งทั้งหลาย!! ฮ่า ฮา ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงของผู้จัดการร้านดังสนั่นไปทั่วทั้งร้าน

ทุกคนที่ได้ฟังก็ได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา ในความไม่ยอมแพ้ของคนคนนี้ เมื่อผู้จัดการเห็นท่าทีว่าจะถูกทุกคนในร้าน

เมิน ก็หยุดหัวเราะลงทันที ก่อนที่จะยื่นเงินที่ตัวเองจะต้องเสียเพิ่มให้กับฮาคุริว ร่างโปร่งจึงรับมาอย่างยิ้มแย้มจนแก้มปลิ

“เห้ย เหลืออีกสี่นาทีเท่านั้นร้านจะปิดละ แถมลูกค้าก็เพิ่งกลับไปกันหมด ฉันว่ากลับบ้านกันดีกว่า พอดีคิดถึง ผั…. เอ้ย

คิดถึง เมียที่บ้านหน่ะ ^^; แหะๆ ” เสียงของผู้จัดการร้านร่างเล็กที่เต็มไปด้วยความเก้อเขิลเล็กน้อย บอกพนักงานของ

ตนให้รีบกลับบ้านกัน ทุกคนที่ได้ยินต่างอมยิ้มกับท่าทางของผู้จัดการ เพราะทุกคนภายในร้านรู้ดีว่า แฟนของผู้จัดการ

หน่ะ เป็นถึงทหารระดับสูงภายในวัง แถมยังหล่ออีกด้วย

“อ่าวพี่ ไม่ใช่ คิดถึง สามีหรอครับ? หรือว่าวันนี้พี่อยู่บน? อั๊ยหยา ถ้าพี่อยู่บน สงสัยวันนี้แฟนพี่ต้องกินผ้าอ้อมเด็กรส

สตอเบอรรี่โกโก้ครัช มาเป็นอาหารแน่เลยวันนี้” น้ำเสียงกึ่งจริงจังกึ่งล้อเลียน ของพนักงานร่างท้วมคนหนึ่งพูดขึ้น

“เป็ด……. you dead meat !! ไอเปรตตตตตตตตตตต” เสียงของปีศาจร่างเล็กตะโกนขึ้นมาด้วยเสียง 1800 ล้าน

เดซิเบล แถมยังไล่เตะ เด็กหนุ่มร่างท้วมที่บังอาจมาล้อเลียนเขา ทำให้พนักงานทุกคนต่างยิ้มและหัวเราะกัน ให้กับ

ท่าทางของทั้งคู่ พอเวลาผ่านไป ทันทีที่จบการไล่ล่านรกแตก ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเหลือเพียงแต่ฮาคุริว

เท่านั้นที่ยืนยันจะเป็นคนปิดร้านเอง

ตอนนี้เป็นเวลา เที่ยงคืนเป๊ะ ทุกคนภายในร้านต่างแยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้ว ร่างโปรงจึงทำการปิดไฟภายในร้าน

และหยิบเสื้อฮู้ดตัวโปรดมาสวมใส่ ก่อนที่ตนเองจะเดินออกจากร้านพร้อมกับที่จะไม่ลืมลงกลอนประตู อย่างดี

ทันทีที่ลงกลอนเสร็จก็เหมือนตัวเองเหยียบอะไรบางอย่าง อะไรกัน? รู้สึกนุ่มนิ่ม นุ่มนิ่ม ?

ร่างโปร่งเบิกตากว้างทันทีที่หันไปมอง โอ้แม่เจ้ากะหรี่แกงไข่ใส่หัวหอมพร้อมระเบิดเป็นโกโก้ครัชชชช!!!

นี่มันคนจรจัดที่ไหนฟระเนี่ยยย ท่าทางเหมือนคนโดนฉุดข่มขืน ใกล้ตายเต็มทน!!

“ชะ….ช่วย….ฉะ…..ฉัน…..ดะ……..ด้วย……ฉะ…..ฉัน…..ดะ…โดน….ผู้….ยะ…..หญิง……ไล่….ตาม…มา…..”

เสียงทุ้มกล่าวขอร้องขอความช่วยเหลือคนตรงหน้า ด้วยความที่บรรยากาศภายนอกมันมืดจึงทำให้ มองเห็นหน้าไม่ชัด

“เห้ย นายอย่าเพิ่งตายนะ อย่าเพิ่งตาย อย่าเพิ้งงงงงงงงงงง” น้ำเสียงของฮาคุริวช่างตรงข้ามกับการกระทำมากๆ เพราะ

ตัวเองนั้นบอกให้คนตรงหน้าตายอย่าเพิ่งตาย แต่มือนี่เขย่าร่างของคนที่ใกล้จะตายแล้ว ให้ไปหายมบาลเร็วขึ้นอีกล้าน
เท่า

“= = ฉันจะตายเพราะนายนี่หล่ะ พาฉันไปหลบที่บ้านนายที ถ้าไปหลบที่บ้านนายยัยช้างต้องไม่เห็นแน่นอน อ๊อก……….(ตายสนิท)”

Hakuryuu Talk

นี่มัน เวรกำอะไรผมเนี่ย ที่ต้องพาไอบ้าที่ไหนไม่รู้มาบ้านตัวเองเพื่อหลบหนี ผู้หญิงร่างควาย แต่ขอโทษนะ เรียก

ร่างควายคงไม่เหมาะ ต้องเรียกว่า เป็นผู้หญิงที่มีร่างเป็นควายผสมพะยูนผสมช้างป่า มากกว่า เห็นแล้วสยองขวัญ

บรึ๋ยยยยยย!

ผมจัดการเปิดบ้านของตนเอง แล้ววางชายผู้โชคร้าย ไว้บนโซฟาและผมจึงเดินไปเปิดไฟทันที ทันทีที่กดสวิตซ์ปุ๊ป!

ผมจึงต้องอ้าปากค้างทันทีเพราะ

.
.
.
.

.
.

ไฟเปิดไม่ติด……….

หลอดไฟไม่ติดอ๊ากกกกกก กดสวิตซ์แล้วหลอดไฟไม่เปิด เวรแล้ววว! ลืมไปเลยว่าหลอดไฟในห้องนั่งเล่นเสีย ฮรือออ
อออL

เมื่อเปิดไฟไม่ติดผมจึงต้องเดินฝ่าความมืดไป ไหนๆก็เดินจะถึงห้องครัวละ ทำอาหารให้ชายผู้โชคร้ายนั่นทานดีกว่า

(พอดีว่าใจบุญเหมือนหน้าตา) ทันทีที่ถึงห้องครัวผมจึงกดสวิตซ์ และเมื่อหลอดไฟสว่าง ผมจึงจัดการทำอาหาร

ง่ายๆอย่างเช่น กุ้งล๊อบเตอร์ ฟัวกราวส์ ต้มยำปลาทะเล @#$#@$@@$%%##E และอีกสารพัด …… ทันทีที่ทำเสร็จ

พร้อมเสิร์ฟ ทันใดนั้น

ตึก ตึก ตึก แอ๊ดดดดดด….

“เฮ้ยยย!! เสียงอะไรหน่ะ” ผมอุทานออกมาเสียงดัง เสียงแบบนี้เหมือนในหนังที่เคยดูเลยอ่ะะ หรือ ว่า…..

อยู่ๆร่างกายของผมก็สั่นขึ้น ด้วยความกลัว มันจะต้องเป็น…..

ขโมย !! ชายคนนั้นต้องเป็นขโมย แน่นอน! ทำทีเป็นคนน่าสงสารให้คนที่ผ่านมาช่วยเหลือ แล้วเตี๊ยมกับพรรคพวก

ให้วิ่งไล่ตาม เพื่อที่จะได้เข้าบ้านของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายแล้วทำการฆ่าชิงทรัพย์ ! มิน่าหล่ะ ! ถึงบอกให้ตัวเองมาซ่อนที่

บ้านผม หน๊อยย ไอเราก็อุตส่าห์จิตใจดี มีเมตตา เหมือนหน้าตา แบบนี้มันต้องเจอวิชาหอก ของผมซะแล้ว แต่หอกอยู่

ในห้องนอนชั้น 2 นี่หว่า Oh Shit!

ขณะที่ผมกำลังกลุ้มใจ ผมก็เหลือบมองไปเห็นสากที่อยู่บนโต๊ะ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา…

ผมรีบคว้าแล้วถือสากไว้แน่น ประหนึ่งเหมือนมันเป็นอาวุธคู่ใจที่ร่วมรบกันมายาวนาน ไว้เป็นเครื่องป้องกันตัว ก่อน

ที่จะแง้มประตูออกจากห้องครัวอย่างระมัดระวัง เสียงทุกอย่างภายในบ้านเงียบสงบ ผมเดินไปดูที่ห้องรับแขกอย่างระวัง

ใช่! อย่างที่ผมคิดไว้เลย ! ชายคนนั้นไม่อยู่แล้ว ขโมย ชัวร์ ฟันธง!!! ผมถือสากคู่ใจกระชับแน่นยิ่งขึ้นก่อนที่จะค่อยๆ

ก้าว ขึ้น ไปบนชั้นสอง อย่างเงียบที่สุดเพื่อไม่ให้โจรรู้ตัว ทันทีที่ถึงชั้น 2 ห้องนอนของผมก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือใคร

บางคน

ใจของผมสั่น สั่นระริกด้วยความตื่นเต้นผสมความกลัว มันเหมือนกับความรู้สึกอย่างกับ ในหนัง อย่างนั้นเลยแหนะ

“เอาวะ” พูดปลอบใจตัวเองเบาๆ ก่อนที่ จะนับถอยหลัง ในใจ

“เห้ยแกเป็นขโมย ใช่มั้ย แกตายยยยยยยยยยยยยย ย้ากกกกกกกกกกกก”

“ฮาคุริว?”

เหมือนภาพในอดีต มันย้อนไปย้อนมาอยู่หัว ความทรงจำดีดีมากมาย แต่ที่ไม่เคยลืมคือ สิ่งที่เราสองคนเคยทำร่วมกัน

ภายใต้แสงจันทร์

“ฮาคุริว ฉันรักนายนะ ฉันสัญญา ฉันจะไม่รักใครอีกแล้ว”

“คำพูดก็แค่ลมปากหน่ะครับ อย่ามาสัญญาอะไรเลย สำหรับผมแค่นี้ก็ดีมากมายแล้ว”

“ฉันพูดจริงนะ! วันไหนที่ฉันสามารถรวมบัลแบดให้กลายเป็นหนึ่งเดียว ทำให้ประเทศนี้สงบสุขได้ ฉันจะไปขอนาย

แต่งงานที่จักรวรรดิเจิดจรัสเลยเอ้า! ฉันให้สัญญา ”

“และจะเอาอะไรมาสัญญาหล่ะครับ?”

“ก็……”

“ก็?”

“ก็…. สัญญาแบบนี้ไง” สิ้นเสียงทุ้ม ร่างสูงโปร่ง กดร่างของฮาคุริวให้ล้มลงไปกับพื้นหญ้า แล้วเลื่อนริมฝีปากของ

ตนเองประทับกับริมฝีปากคนตรงหน้า ลิ้นของทั้งสองเกี่ยวพันกันสัมผัสได้ถึงน้ำใสๆที่อยู่ปากของกันละกัน ทั้งสอง

จูบอย่างดูดด่ำภายใต้แสงจันทร์ ความรู้สึกของฮาคุริวตอนนี้คือ มีความสุข….

มีความสุขที่สุด ทันที่ที่ริมฝีปากทั้งสองผละออจากกัน ร่างของคนตรงหน้าเขาก็พูดถ้อยคำแสนหวานจนทำเอาฮาคุริว

แทบละลาย

“ฉันให้จูบนี่คือคำสัญญา ฉันรักนาย นะ ฮาคุริว ”

“ผม ก็รักคุณ ครับ คุณอาลีบาบา ”

Hakuryuu End talk

“คุณอาลีบาบา??”

“ฮาคุริว ฮาคุริว ฮาคุริว ใช่มั้ย? นายยังไม่ตายใช่มั้ย? ” ทันทีที่พูดจบอาลีบาบาก็วิ่งเข้ามากอดฮาคุริวอย่างแนบแน่น จน

ร่างโปร่งบางแทบหายใจไม่ออก

“ปล่อย เถอะ ทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ เดี๋ยวมีคนมาเห็น แล้วคุณก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว จะทำอะไรก็เกรงใจท่านพี่โคเกียวคุ

คู่หมั้นของคุณด้วยครับ ”

“ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ซะหน่อย มีแค่เราสองคน ที่ฉันต้องแต่งกับโคเกียวคุเป็นเพราะ ต้องรักษาสัมพันธ์กับจักรวรรดิ

เจิดจรัส เอาไว้นั่นแหละ และแม่นั่นเองก็ไม่ได้อยากแต่งกับฉันสักหน่อย อีกอย่างนะ…. นายรู้มั้ย… ฉันคิดถึงนายมาก

ขนาดไหน ทำไมนายถึงต้องใจร้ายให้ฉันต้องฆ่าคนที่ตัวเองรักด้วยหล่ะ L ฮึก….. ฉันหน่ะออกไปตามหานายตรงที่

นายตกลงไปแต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไรเลย แต่ฉันก็มีความหวังนะ ว่านายจะยังไม่ตาย เพราะจุดที่นายจะตกลงไปคือ

สายน้ำแห่งชีวิต ไม่ว่าคนที่ใกล้ตายขนาดไหนถ้าได้มานอนแช่น้ำที่นี่จะต้อหายดีเป็นปลิดทิ้งแทบทุกคน ฉันเชื่อมา

ตลอดว่านายจะยังไม่ตาย …….. ”

น้ำเสียงของคนตรงหน้าฮาคุริวช่างอ่อนแอเหลือเกินเป็นเสียงที่แสดงถึงความโศกเศร้าและตัดพ้อถึงตัวของเขา

ฮาคุริวรู้สึกใจสั่น ร่างกายกำลังสั่นไหวและหัวใจของเขาตอนนี้ก็กำลังร้องไห้ แต่เขาก็ต้องกัดฟันพูด ให้น้ำเสียง

ของตัวเองเป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเขาจับได้ว่าตอนนี้เค้ากำลังจะร้องไห้

“แต่ว่า ผม กับ คุณ หน่ะเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ตัวผมตอนนี้เป็นคนธรรมดา ส่วนคุณนั้นคือคนของประชาชนและ

เรายังเป็น ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่อีก จะมีใครมาเข้าใจความรักของเราสองคนกันครับ?”

“ไม่ต้องมีใคร มาเข้าใจพวกเราหรอก แค่เราสองคนเข้าใจกันละกันก็พอแล้ว ขอร้องหล่ะกลับมาหาฉันนะ ฮาคุริว….
นะ….. ”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ ฉันสัญญากับนายไว้แล้ว ว่าฉันจะรักนายคนเดียว หรือจะให้ทบทวนความจำเรื่องจูบในคืนนั้น? ”

“คะ….คุณ….อาลีบาบา..คุณพูดเรื่องอะไรกันครับ” แก้มของฮาคุริวตอนนี้เป็นสีแดงแปร๊ดยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก

หัวใจของร่างโปร่งบางเต้นตึกตัก ตึกตัก เร็วมากจนแถบจะถลนออกมาอยู่แล้ว

“เอ๋….. ถ้านายจำไม่ได้ เดี๋ยวจะทบทวนความจำให้น๊ะจ๊ะ J แน่นอนว่าค่าทบทวนความจำหน่ะ เอาไปเก็บกันบนเตียง

ละกันนะ” ทันทีที่พูดจบ อาลีบาบา ไม่รอให้คนตรงหน้าตนได้พูดอะไร จัดการอุ้มฮาคุริวเดินไปยังเตียงอย่างอารมณ์ดี

ฮาคุริวที่ตอนี้ขัดขืนแดดิ้นอย่างสุดชีวิต แหกปากร้องลั่นแต่ก็ร้องไปได้ไม่นาน เมื่อเจอริมฝีปากคนตัวหนาประกบเอา

ไว้อย่างแนบแน่น

ทันทีริมฝีปากทั้งสองผละออกจากกัน ร่างของฮาคุริวก็ถูกวางลงไว้ที่เตียงอย่างนุ่มนวล

“ไอบ้า คุณ-อา-ลี-บา-บา จะทำจริงๆใช่ม้ายยยยยย ถ้าอย่างนั้นหล่ะก็……….

“ก็?”

“ก๊ออออออออออออ”

“ก็อะไรของนาย?”

“ก็………. ”พูดยังไม่ทันได้จบประโยคร่างบางก็กระตุกยิ้มที่ริมฝีปากแล้วกอดคอคนตรงหน้าให้ต่ำลงมา ทำการเลื่อน

ริมฝีปากของตนเองไปที่ใบหูของคนรักเพื่อจะกระซิบบอกว่า “ ก็ช่วยกรุณาอ่อนโยนกับผมด้วยนะครับ J ”

Alibaba Talk

ใบหน้า ของผมตอนนี้คงจะเป็นสีแดงก่ำเพราะคำยั่วยวนของคนตรงหน้าซะแล้วสิ สัญชาติญาณของลูกผู้ชายลุกตื่นขึ้น ตอนนี้เจ้ามังกรรุ่นใหญ่ของผม คงกำลังรู้สึกกระหายจะทะยานเข้าไปในถ้ำเหลือเกิน

ริมปากของผมประกบกับริมฝีปากคนตรงหน้า มือของผมข้างนึงลูบไล้ไปยังใบหน้าของร่างบาง ส่วนอีกข้างค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออก

ทีละเม็ด

จนหมด… เผยให้เห็นลูกเชอร์รี่สีชมพูบนเนินอกตัดกับผิวสีขาวนวล มือของผมค่อยๆเลื่อนจากใบหน้าไล่ลงมาที่คอจนมาถึงที่เนินอก นิ้วของผมกำลังนวดยอดบนเนินอกคนตรงหน้าอย่างช้า ช้า

“อะ….อืม….อ่าส์...” เสียงครางของคนตรงหน้า ปลุกความหื่นกระหายที่เพิ่มขึ้นภายในตัวผมขึ้นทันที

ตอนนี้มือของผมจึงทำการถลกกางเกงของฮาคุริวอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเจ้าตัวจะตกใจปนเขินอายอย่างสุดขีด

ผมจึงได้โอกาสตอนที่เจ้าตัวเผลอ งับเนินอก ทันที

“ อื๊ออออออออ ”

ใบหน้าของฮาคุริวตอนครางนี่น่ารักชะมัดเลย ผ่านไป ปีนึงดูเหมือน จะสวยขึ้นว่าเดิมเลยแฮะ

อ่าส์ เหลือปราการด่านสุดท้ายแฮะ แต่มีหรือราชาผู้ที่สามารถเอาชนะสงครามมาหลายสนามจะมาพ่ายแพ้ปราการแห่งนี้ ? ไม่มีทางซะหรอก J

ผมทำการดึงปราการชิ้นสุดท้ายออก เผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวนวลน่าเจี๊ยะ ซะเหลือเกิน ยิ่งตรงถ้ำระหว่างขานี่ไม่ต้องพูดถึง อยากจะเข้าไปข้างในซะตอนนี้เลย

“คุณอาลีบาบา ผมอายนะ อ่ะ อ่าส์” เสียงหวานครางออกมาทันทีที่ผมเริ่มใส่นิ้วของผมเข้าไป หนึ่งนิ้ว

“ไม่ต้องเกร็งนะ คืนนี้จะเป็นคืนที่ดีสำหรับเราสองคน J ” พอพูดจบผมก็เริ่มใช้นิ้วที่สองของผมเข้าไปในถ้ำ แล้วขยับนิ้วไปมา พร้อมกับใช้ริมฝีปาก เลียบนยอดเนินอย่างนุ่มนวล

“อื๊อออออ อ่ะ อ่าส์ อ่ะ อ่าส์ นี่มะ..อือ..มัน…ครั้ง…แรก…อื๊ออ…ของ…ผม….อ่ะ…..อื๊อออ….นะ…”

“ฉันดีใจนะ ที่ครั้งแรกของนายคือฉันหน่ะ ฮาคุริว…”

พอผมพูดจบจึงทำการดึงสองนิ้วของตัวเองออกมาและทำการยัดนิ้วสามนิ้วเลยทันที

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”

ฮาคุริวครางออกมาอย่างสุดเสียง พร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ ทำให้ผมทนไม่ไหวจึงทำการปลดกางเกงของตัวเองทันที และยังใช้สามนิ้วที่เสียบอยู่ควานเล่นไปเรื่อย

มือของเริ่มปลดกางเกงของตัวเองอย่างเร่งรีบ พร้อมกับจูบร่างตรงหน้าอย่างดูดดื่ม เมื่อผมปลดกางเกงทุกตัวออกหมด ผมจึงทำการดึงทั้งสามนิ้วออกและเริ่มพาเจ้ามังกรเข้าไปใน “ถ้ำ”

ผมยกเรียวขาของคนตรงหน้าให้สูงขึ้น ขยับกายให้ตรงกับเป้าหมาย และเริ่มทำการ “ใส่” เข้าไปอย่างช้า ช้า และนุ่มนวล…

“อื๊อออออ …..”

“เป็นของผมนะครับ J” เมื่อพูดจบ ผมมองหน้าเขา ดวงตาของเราทั้งสองต่างจ้องมองกันและกัน ไม่ต้องมีความหมายใดใด ให้ลึกซึ้ง มีหัวใจของพวกเราเท่านั้นที่รู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้ว

“ขอบคุณนะ คืนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยหล่ะ” เมื่อพูดจบผมเริ่มขยับแก่นกายของตนเองอย่างช้าๆก่อนที่จะค่อยๆเปลี่ยนระดับ จากช้า ไปปานกลาง และรวดเร็ว”

“อ่าส์…..ระ …เร็ว…ป๊ะ…ไป…แล้ว….”

เสียงที่ฮาคุริวพูดไม่ได้ทำให้ผมสนใจมากเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมเริ่มจับบั้นท้ายของฮาคุริวให้โก่งขึ้น และทำการ ใส่เข้าไปและออกไปอย่างรวดเร็วหลายๆครั้ง มังกรของผมที่กระแทกเข้าไปนั้นชนกันกับบั้นท้ายของฮาคุริวเป็นจังหวะรัวๆ หลายครั้ง

“ฉัน….เจ็บ…นะ….อ่าส์….อ๊าาาาาาาาาาา….มะ…..ไม่…..วะ…….ไหว…….ละ……. แล้ว”

เมื่อฮาคุริวพูดจบผมจึงค่อยๆถอนกายออกมาทันที ร่างตรงหน้าของผมตอนนี้ดูสวยงามเหลือเกิน อยากจะขัง เอาไว้ ไม่อยากให้ใครได้มอง อยากจะเก็บไว้มองคนเดียว แค่คนนี้คนเดียวเท่านั้นคนที่ผมรัก

ผมนอนลงจ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้า ริมฝีปากของผมยิ้มออกมาด้วยความสุขใจอย่างเหลือล้น

“ฉัน รัก นาย นะ ฮาคุริว ”

“ผมก็รักคุณครับ อาลีบาบา”

Alibaba Talk End

ทั้งสองคนต่างยิ้มให้กันด้วยความสุข อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ คืนเป็นคืนพิเศษ ไม่ว่า พรุ่งนี้ จะเป็นเช่นไร จะเจออะไรอีกมากมาย ก็ไม่มีใครคาดคิด ฮาคุริวนึกถึงตอนที่ตนนั้น ขอพรกับดาวตก ตอนนี้มันป็นจริงแล้วสิ่งที่เข้าขอไว้ในคืนนั้นก็คือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.